اسیدهای چرب امگا ۳ جزء مهم غشاء سلول های بدن می باشند و در ساختمان سلول های عصبی و به عنوان ماده متشکله بسیاری از واسطه های بیولوژیکی بدن بکار می روند و به همین دلیل این اسید های چرب از نظر تغذیه ای بسیار مهم و ضروری می باشند. با توجه به اینکه بدن انسان قادر به ساخت این اسیدهای چرب  ضروری نمی باشد، باید از طریق رژیم غذایی (خوردن ماهی چندین بار در هفته) یا مکمل های غذایی تامین شوند. تاکنون هزاران مطالعه و تحقیق بالینی بر روی اسیدهای چرب امگا- ۳ صورت گرفته است و هر کدام به نحوی بر فواید چشمگیر و روز افزون این اسیدهای چرب  در سلامت بدن، پیشگیری و حتی درمان بیماری ها به خصوص در کودکان و نوجوانان تاکید می کنند.
اختلال نقص توجه و بیش فعالی چالش برانگیزترین حیطه های علم روان پزشکی می باشد.

از طرفی به علت مولتی فاکتوریال بودن این اختلال و عدم شناخت دقیق اتیولوژی آن امروزه تحقیقات قابل توجهی به بررسی نقش فاکتورهای محیطی به ویژه عوامل تغذیه ای بر روند ADHD پرداخته اند و این مطالعه به منظور بررسی اثر مکمل یاری با امگا ۳ به عنوان درمان تکمیلی به همراه متیل فنیدیت انجام گرفت.

اختلال کم‌توجّهی – بیش‌فعالی  یک اختلال رفتاری رشدی است. معمولاً فرد توانایی دقّت و تمرکز بر روی یک موضوع را نداشته، یادگیری در او کند است و فرد از فعّالیّت بدنی غیرمعمول و بسیار بالا برخوردار است. این اختلال با فقدان توجه، فعّالیت بیش‌ازحد، رفتارهای تکانشی، یا ترکیبی از این موارد همراه است. هر فردی با شک ADHD باید به دقت تحت نظر یک پزشک معاینه گردد. بسیاری از این افراد، یک یا چند اختلال رفتاری دیگر نیز دارند. همچنین ممکن است یک مشکل روانی مانند افسردگی یا اختلال دوقطبی داشته باشند.

ADHD شایعترین اختلال رفتاری در سنین کودکی و بلوغ است، و حدود ۳٪ تا ۵٪ کودکان قبل از هفت سالگی به آن مبتلا می‌شوند. این عارضه بیشتر در دوران ابتدایی مدرسه برای کودکان و در هنگام بلوغ رخ می‌دهد و با افزایش سن بسیاری از بیماران بهتر می‌شوند.

مواد و روش ها: در این مطالعه تحلیلی مقطعی به صورت کارآزمایی بالینی تصادفی دوسوکور، کودکان مبتلا به اختلال نقص توجه – بیش فعالی به صورت تصادفی در ۲ گروه ۴۰ نفره A و B قرار داده شدند. گروه A متیل فنیدیت و دارونما و گروه B متیل فندیت به همراه مکمل امگا ۳ دریافت کردند و کلیه کودکان به مدت ۶ هفته تحت درمان قرار گرفتند. برای تمام کودکان قبل از شروع مداخله و بعد از اتمام آن، پرسشنامه کانرز والدین تکمیل گردید.

نتایج: از ۴۰ کودک گروه مورد ۳۱ نفر پسر و ۹ نفر دختر بودند و از ۴۰ کودک گروه شاهد ۲۸ نفر پسر و ۱۲ نفر دختر بودند. میانگین سنی کودکانی که متیل فنیدیت به همراه دارونما دریافت کرده بودند ۱٫۳۸ ± ۹٫۳ سال و کودکان تحت درمان با متیل فنیدیت و مکمل امگا ۱٫۹۷ ± ۳ ۸٫۸۷ سال بود. نتایج آماری بر اساس ازمون تی جفت شده برای اثرات درون گروهی در هر دو گروه تفاوت اماری معنی داری وجود داشت هم چنین در مقایسه نمرات بین گروهی در نمره کل پرسشنامه کانرز و حیطه ی نقص توجه تفاوت معنی داری وجود داشت.

کودکانی که مهارت خواندن ضعیفی دارند می‌توانند با مصرف روزانه مکمل‌های اسیدهای چرب امگا ۳ مهارت خواندن خود را تقویت کنند. کودکانی که مهارت خواندن ضعیفی دارند می‌توانند با مصرف روزانه مکمل‌های اسیدهای چرب امگا ۳ که درغذاهای دریایی و برخی جلبک‌ها یافت می‌شود، مهارت خواندن خود را تقویت کنند. مصرف روزانه مکمل‌های امگا ۳ عملکرد خواندن کودکانی که مهارت خواندن‌شان از حد عادی پایین تر است‌ را تقویت می‌کند و به این کودکان کمک می‌کند که مهارت خواندن خود را به پای هم سن و سالان‌شان برسانند. مصرف روزانه امگا۳ به کودکان مبتلا به وضعیت‌هایی مانند اختلال هماهنگی رشد و نارساخوانی کمک می‌کند اما این نخستین مطالعه‌ای است که این نتایج مثبت را در کودکان مدرسه‌ای نشان داده است.

منیزیم یک ماده معدنی فراوان در بدن است که به صورت طبیعی در بسیاری از غذاها وجود دارد و بعضی مواد غذایی نیز با منیزیم غنی می‌شوند. این عنصر در مکمل‌های غذایی و همچنین داروهایی همچون آنتی اسیدها و مسهل‌ها موجود است. و آنتی اکسیدانی به ‌نام گلوتاتیون مشارکت می‌کند. برای انتقال پیام عصبی، انقباض ماهیچه‌ها و ریتم طبیعی قلب منیزیم یک عنصر ضروری است.
بدن یک فرد بزرگسال تقریبا حاوی ۲۵ گرم منیزیم است که ۵۰-۶۰% این مقدار در استخوان‌ها و باقی در بافت‌های نرم وجود دارد. هموستاز منیزیم عمدتا توسط کلیه برقرار می‌شود که روزانه حدود ۱۲۰ mg منیزیم را به درون ادرار دفع می‌کند.

 

منابع غذایی منیزیم:

منیزیم در بسیاری از غذاهای گیاهی، حیوانی و نوشیدنی‌ها توزیع شده است. در کل غذاهای فیبردار، حاوی منیزیم اند که در این میان، سبزیجات برگ سبز مانند اسفناج، حبوبات، مغزها، دانه‌ها و غلات کامل منابع خوب منیزیم هستند. دانه کدو تنبل، دانه چیا، اسفناج، بادام زمینی، غلات کامل، شیر سویا و کره بادام زمینی سرشار از منیزیم هستند. تقریبا ۳۰-۴۰% منیزیم مصرف شده در بدن جذب می‌شود.
بعضی از روش‌های فرآوری غذاها باعث از بین رفتن منیزیم می‌شود. مانند تصفیه کردن غلات که با حذف سبوس، منیزیم موجود در آن کاهش می‌یابد. آب معدنی نیز منبع منیزیم است، اما بر حسب برند آن، میزان منیزیم آب متفاوت می‌باشد.

 

داروها:

منیزیم جزء ضروری بعضی از داروهای مسهل است. همچنین به‌دلیل خاصیت هضم کننده اسیدی که دارد، در بعضی از داروهای سوزش سردل و ناراحتی معده موجود است.

 

کمبود منیزیم:

احتمال ایجاد کمبود نشانه‌دار منیزیم به علت دریافت کم آن در رژیم غذایی کم است چرا که در شرایط کمبود، کلیه‌ها دفع ادراری منیزیم را محدود می‌کنند. اما به هر حال، عادت به مصرف کم منابع غذایی و یا از دست دادن بیش از حد این ماده معدنی به‌دلیل بعضی بیماری‌ها، وابستگی به الکل و یا استفاده از بعضی داروها باعث کمبود منیزیم می‌شود.
نشانه‌های اولیه کمبود منیزیم، بی‌اشتهایی، تهوع، استفرغ، خستگی و ضعف است. هرچه کمبود منیزیم شدیدتر شود، بی حسی، مور مور، گرفتگی و انقباض عضلانی، تشنج، تغییرات شخصیتی، ریتم غیر طبیعی قلب و اسپاسم‌های کرونری می‌تواند رخ دهد. کمبود شدید منیزیم به دلیل اختلال در هموستاز سایر مواد معدنی، منجر به هیپوکلسمی (افت کلسیم در خون) و هیپوکالمی (افت پتاسیم در خون) می‌شود.

 

گروه‌های در معرض خطر کمبود منیزیم:

گروه‌های زیر در معرض خطر کمبود منیزیم قرار دارند، این افراد منیزیم را کمتر از مقادیر توصیه شده دریافت می‌کنند و یا به دلیل شرایط بالینی، دچار کاهش جذب و یا از دست دهی منیزیم می‌شوند.
افراد مبتلا به بیماری‌های دستگاه گوارش
اسهال مزمن و یا سوءجذب چربی‌ها ناشی از بیماری کرون، سلیاک و یا التهاب ناحیه‌ای روده منجر به تخلیه منیزیم در طول زمان می‌شود. برداشتن و یا بای‌پس روده کوچک به ویژه در ناحیه ایلئوم نیز سوءجذب و از دست دادن منیزیم را به دنبال دارد.
بیماران مبتلا به دیابت نوع ۲
کمبود منیزیم و یا افزایش دفع ادراری منیزیم در بیماران مبتلا به مقاومت به انسولین و دیابت نوع ۲ دیده می‌شود.
وابستگی به مصرف الکل
کمبود منیزیم یکی از مشکلات رایج در افراد مبتلا به الکلیسم مزمن است. در این افراد وضعیت تغذیه‌ای نامناسب، مشکلات گوارشی از قبیل تهوع، اسهال و استئاتوره (دفع مدفوع چرب) ناشی از پانکراتیت و اختلال عملکرد کلیه (افزایش دفع ادراری منیزیم در کاهش سطح منیزیم این افراد مشارکت می‌کند.
سالمندان
سالمندان کمتر از جوانان منابع غذایی منیزیم را دریافت می‌کنند. به علاوه با افزایش سن، جذب منیزیم از روده کاهش یافته و دفع کلیوی آن افزایش می‌یابد. از آنجایی که سالمندان احتمال بیشتری برای ابتلا به بیماری‌های مزمن یا دریافت داروهایی که وضعیت منیزیم را تغییر می‌دهند دارند. به همین دلیل تخلیه منیزیم در این افراد بیشتر دیده می‌شود.

 

منیزیم و سلامتی:

دریافت کم منیزیم باعث تغییراتی در مسیرهای بیوشیمیایی می‌شود و درنتیجه خطر ابتلا به بیماری‌ها در طول زمان افزایش می‌یابد.
پر فشاری خون و بیماری قلبی عروقی، دیابت نوع ۲، پوکی استخوان و سردردهای میگرنی از بیماری‌های مرتبط با کمبود منیزیم هستند.
پر فشاری خون و بیماری قلبی عروقی
پرفشاری خون عامل خطری برای بیماری‌های قلبی و سکته مغزی است. رژیم غذایی سرشار از منیزیم، پتاسیم و کلسیم بدلیل داشتن میوه‌ها و سبزیجات بیشتر، لبنیات کم‌چرب یا بدون چربی و مصرف کمتر چربی کل در رژیم غذایی، فشار خون سیستولیک و دیاستولیک را کاهش می‌دهد. مطالعات نشان می‌دهد مصرف مکمل منیزیم نیز در کاهش فشار خون موثر است.
چندین مطالعه ارتباط میان دریافت منیزیم و بیماری قلبی عروقی را بررسی داده اند. بسیاری از این مطالعات نشان می‌دهند افرادی که یک رژیم سرشار از منیزیم دارند و سطح منیزیم سرمشان در بالاترین حد فیزیولوژیک قرار دارد در مقایسه با سایر افراد، در معرض خطر کمتری برای مرگ ناگهانی ناشی از بیماری قلبی هستند.
دیابت نوع ۲
منیزیم نقش مهمی در متابولیسم گلوکز دارد. رژیم‌های غذایی با منیزیم بالا، با کاهش خطر دیابت همراه هستند چرا که کمبود منیزیم ممکن است مقاومت به انسولین را تشدید کند. از طرفی دیابت منجر به افزایش دفع ادراری منیزیم می‌شود و در نتیجه، کمبود منیزیم ترشح و عملکرد انسولین را بیش از قبل مختل می‌کند. در نتیجه در یک دور باطل، کنترل دیابت وخیم‌تر می‌شود.
مطالعات نشان می‌دهند که دریافت منیزیم بیشتر با کاهش خطر ابتلا به دیابت نوع ۲ همراه است.
پوکی استخوان
منیزیم در ساخت استخوان مشارکت می‌کند و بر فعالسازی استئوبلاست‌ها (سلول‌های استخوان‌ساز) و استئوکلاست‌ها (سلول‌های استخوان‌شکن) موثر است. همچنین منیزیم بر غلظت هورمون‌های پاراتیروئید و فرم فعال ویتامین D، که تنظیم کننده اصلی هموستاز استخوان می‌باشند اثر می‌گذارد. چندین مطالعه ارتباط مثبتی میان دریافت منیزیم و چگالی استخوانی را در زنان و مردان نشان داده‌اند. به نظر می‌رسد کمبود منیزیم می‌تواند خطر پوکی استخوان را افزایش دهد و رژیم‌های غذایی با منیزیم کافی، سلامت استخوانی را بهبود می‌دهند.
افزایش دریافت منیزیم از غذاها و مکمل‌ها دانسیته توده استخوانی را در زنان یائسه و سالمند افزایش می‌دهد. به طور مثال مکمل یاری با ۲۹۰ mg منیزیم به مدت ۳۰ روز در زنان یائسه مبتلا به پوکی استخوان، روند از دست دادن توده استخوانی را کاهش داد.
سردردهای میگرنی
کمبود منیزیم با سردرد ارتباط دارد. افرادی که سردردهای میگرنی را تجربه می‌کنند سطح منیزیم سرمی و بافتی کمتری نسبت به سایر افراد دارند. محققان بر این عقده‌اند که مصرف مکمل منیزیم در پیشگیری از بروز و کاهش تعداد حملات میگرن موثر است.
خطرات دریافت بیش از حد منیزیم:
دریافت بیش از حد منیزیم از غذاها مشکلی در افراد سالم به وجود نمی‌آورد، چرا که کلیه مقادیر اضافی را دفع می‌کند. اما دریافت دوزهای بالای منیزم از مکمل‌ها یا داروها منجر به اسهال می‌شود که با تهوع و دردهای شکمی همراه است. دوزهای خیلی بالای منیزیم در داروهای مسهل و آنتی اسیدها (بیش از ۵,۰۰۰ mgمنیزیم) با مسمومیت منیزیم ارتباط دارد. خطر مسمومیت با منیزیم با اختلال عملکرد کلیوی و یا نارسایی کلیه افزایش می‌باید، چون کلیه نمی‌تواند منیزیم اضافی را دفع کند.
تداخل با داروها:
چندین دارو با مکمل منیزیم تداخل داشته و وضعیت آن را در بدن تغییر می‌دهند. افرادی که داروهای زیر را مصرف می‌کنند باید قبل از دریافت مکمل منیزیم با پزشک خود مشورت کنند:
بیس فسفونات‌ها
مکمل‌ها یا داروهای حاوی منیزیم جذب خوراکی بیس فسفونات‌ها را کاهش می‌دهند، مانند آلندرونات که برای درمان پوکی استخوان استفاده می‌شود. مصرف این داروها/ مکمل‌ها باید با حداقل ۲ ساعت فاصله زمانی از بیس فسفونات‌ها باشد.
آنتی بیوتیک‌ها
منیزیم با تتراسایکلین‌هایی همچون دمکلوسایکلین و دوکسی سایکلین، همچنین آنتی بیوتیک‌های کویینولون مانند سیپروفلوکساسین و لووفلوکساسین کمپلکس‌های نامحلول تشکیل می‌دهد. این آنتی بیوتیک‌ها حداقل ۲ ساعت قبل یا ۴-۶ ساعت بعد از مکمل‌های حاوی منیزیم باید مصرف شوند.
دیورتیک‌ها
درمان‌ طولانی مدت با لوپ دیورتیک مانند فورزماید، دیورتیک‌های تیازیدی مانند هیدروکلروتیازید و اتاکرینیک اسید، می‌تواند دفع منیزیم را در ادرار افزایش دهد و منجر به تخلیه منیزیم شود. برعکس، دیورتیک‌های نگهدارنده پتاسیم مانند آمیلوراید و اسپیرونولاکتون دفع منیزیم را کاهش می‌دهند.
مهار کننده‌های پمپ پروتون (PPI)
تجویز مهارکننده‌های پمپ پروتون مانند ازومپرازول و لانزوپرازول، وقتی برای طولانی مدت باشد (معمولا بیش از ۱ سال) می‌تواند باعث افت منیزیم خون شود. در بسیاری از موارد، مکمل منیزیم می‌تواند افت منیزیم ناشی از مصرف PPI ها را تا حدودی جبران کند، اما در ۲۵% موارد مکمل‌ها سطح منیزیم سرم را افزایش نداده و بیماران مجبور به قطع مصرف PPI شدند. به همین دلیل سازمان غذا و داروی امریکا (FDA) توصیه می‌کند پزشکان قبل از درمان طولانی مدت با PPI ها سطح سرمی منیزیم را در بیماران بررسی کنند. همچنین در صورت تجویز PPI ها بایستی به صورت دوره‌ای سطح منیزیم سرم در بیماران دریافت کننده این دارو‌ها بررسی شود.
منیزیم و رژیم‌های غذایی سلامت:
در درجه اول بهتر است نیاز به مواد مغذی در افراد به وسیله رژیم غذایی تامین شود. چرا که ویتامین‌ها، مواد معدنی و فیبرهای غذایی در کنار هم و در قالب یک رژیم سالم، اثرات بسیاری مفیدی بر سلامتی دارند. هرچند در بعضی موارد غذاهای غنی شده و مکمل‌های غذایی برای تامین نیاز افراد ضروری است.
منیزیم و رژیم‌های غذایی سلامت:
در درجه اول بهتر است نیاز به مواد مغذی در افراد به وسیله رژیم غذایی تامین شود. چرا که ویتامین‌ها، مواد معدنی و فیبرهای غذایی در کنار هم و در قالب یک رژیم سالم، اثرات بسیاری مفیدی بر سلامتی دارند. هرچند در بعضی موارد غذاهای غنی شده و مکمل‌های غذایی برای تامین نیاز افراد ضروری است.
• دریافت مقادیر کافی از سبزیجات متنوع، میوه‌ها، غلات کامل، شیر کم‌چرب یا بدون چربی و روغن‌ها:
غلات کامل و سبزیجات برگ سبز تیره منابع خوب منیزیم هستند. شیر و ماست کم چرب نیز حاوی منیزیم است.
• مصرف غذاهای پروتئینی از جمله غذاهای دریایی، گوشت قرمز و گوشت مرغ ، تخم مرغ، حبوبات (نخود و لوبیا)، مغزها، دانه‌ها و محصولات سویا:
حبوباتی چون لوبیای سویا و عدس و مغزهایی همچون بادام و بادام زمینی حاوی منیزیم هستند.

ویتامین E یا توکوفرول یک آنتی‌اکسیدان بسیار قوی است که با تقویت سیستم ایمنی به جنگ انواع عفونت می‌رود، کمبود ویتامین E یکی از مهم‌ترین دلایل بروز عفونت و رشد تومور در بدن است. کمبود این ویتامین، مشکلات گوارشی را در پی خواهد داشت. آسیب دیدن پوست، مشکلات هورمونی، اختلالات چشم، آسیب عصبی و عضلانی از عوارض کمبود این ویتامین است.ویتامین E در بدن به عنوان آنتی اکسیدان عمل کرده و از سلول ها در برابر آسیب ناشی از مواد شیمیایی مضر (موسوم به رادیکال های آزاد) محافظت می نماید. این مواد مضر در اثر سوخت وساز درون سلولی، آلودگی هوا، سیگار کشیدن و اشعه ماوراء بنفش به وجود می آیند، پس ویتامین E می تواند به نوعی از بدن در برابر این آسیب ها محافظت نماید.

ویتامین E همچنین باعث تقویت سیستم ایمنی بدن در برابر باکتری ها و ویروس ها می گردد. اثر دیگر ویتامین E گشاد کردن عروق خونی، جلوگیری از افزایش فشار خون و ایجاد لخته می باشد. ویتامین E ممکن است تا حدی جلوی اثرات مضر کلسترول اضافی در بدن را نیز بگیرد.

اگرچه کمبود ویتامین E به ندرت در افراد سالم اتفاق می افتد، با این حال کمبود این ماده می تواند باعث آسیب به اعصاب و عضلات گردد. این آسیب می تواند منجر به بیحسی دست و پا، اشکال در کنترل حرکات بدن، ضعف عضلانی، تضعیف سیستم ایمنی و ضعف بینایی گردد.

فرم طبیعی ویتامین E از نوع ساختنی (Synthetic) آن موثرتر و قوی تر است و بهتر است که نیاز روزانه حتی الامکان از منابع طبیعی تامین گردد. میزان نیاز روزانه افراد بالغ به این ویتامین در حدود ۱۵میلی گرم در روز معادل ٫۷ ۲۲ واحد بین المللی می باشد.

عوارض مصرف بیش از حد این ویتامین نسبت به سایر ویتامین‌های محلول در چربی مانند A و D کمتر می باشد، زیرا بدن تحمل مقادیر نسبتا بالای ویتامین E را دارد. با این حال میزان مجاز مصرف روزانه ویتامین E برای مکمل های ساخته شده از منابع طبیعی ۱۵۰۰ واحد بین المللی و برای مکمل های ساخته شده از منابع ساختنی ۱۱۰۰ واحد بین المللی برای افراد بالغ می باشد.

وجود ویتامین E در رژیم غذایی برای سلامتی و عملکرد اکثر سیستم های بدن انسان ضروری است.

مصرف بیش از حد مجاز روزانه ذکرشده خطرناک است و می تواند باعث اختلال در انعقاد خون پس از جراحت و بریدگی گردد. مصرف مقادیر بالاتر می تواند باعث خونریزی مغزی و سکته ناشی از خونریزی در مغز گردد.

افرادی که داروهای ضدانعقاد خون مصرف می کنند، بهتر است بدون نظر پزشک از مکمل های ویتامین E استفاده نکنند، زیرا خطر خونریزی را در آنان افزایش می دهد. استفاده از مکمل های قوی ویتامین E همچنین می تواند تاثیر داروهای شیمی درمانی را کاهش دهد.

منبع:

https://ods.od.nih.gov/factsheets/VitaminE-Consumer

آرژنین  یکی از بیست اسید آمینه‌ٔ اصلی یاخته‌های زنده است که در بدن انسان نوعی اسید آمینه نیمه ضروری به شمار می‌رود. مقداری از آرژنین در بدن انسان متناسب با تقاضا از گلوتامین و سیترولین تولید می‌شود اما در عین حال مقادیر مورد نیازی نیز باید از طریق غذاهای پروتئینی تأمین شود؛ به همین دلیل در دسته آمینو اسیدهای نیمه ضروری طبقه‌بندی می‌شود. آرژنین در بدن به عنوان پیش ساز نیتریک اکسید عمل می‌کند و تأثیر بسیاری بر چرخه نیتریک اسید در بدن دارد. به نظر می‌رسد آرژنین برای کاهش و تحمل علائم بیماری آنژین و بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به آن موثر باشد. مصرف خوراکی روزانه دست‌کم ۵ میلی‌گرم آرژنین یا دوزهای بالاتر آن به بهبود اختلال نعوظ در مردان کمک کرده و مصرف غذاهای دریایی حاوی آن نیز موجب اثربخشی بهتر آن می‌شود. همچنین شواهدی وجود دارد که مصرف آن می‌تواند باعث کاهش فشار خون در افراد دارای فشار خون بالا و نیز زنان مبتلا به پره‌اکلامپسی شود. تحقیقات نشان می دهد که مصرف ال-آرژنین از طریق خوراکی یا تزریق داخل وریدی تا ۸ هفته باعث افزایش جریان خون در افراد مبتلا به بیماری شریانی محیطی می شود.

آرژنین باعث خنثی شدن رادیکال های آزاد شده و با این عمل از روند تخریب پوست و اندام ها می کاهد و از طرفی دیگر باعث تقویت سیستم ایمنی و افزایش استقامت بدنی نیز می گردد.آرژنین در هنگام سرماخوردگی و یا در زمان هایی که تحت استرس هستید کمک زیادی به شما خواهد کرد.

فشار خون بالا به دو دسته اولیه و ثانویه تقسیم می‌گردد. در دسته اول علت فشار خون بالا مشخص نمی‌باشد و به صورت اولیه ایجاد شده‌است. در فشار خون ثانویه افزایش فشار خون به دنبال یک بیماری دیگر اتفاق می‌افتد و آن بیماری را می‌توان به عنوان علت افزایش فشار خون در نظر گرفت که در صورت کنترل بیماری اصلی، پرفشاری خون نیز به صورت مناسب تری کنترل می‌گردد.

افرادی که مبتلا به فشار خون بالای اولیه هستند، ممکن است سال‌ها بدون علامت باشند و از بیماری خود اطلاعی نداشته باشند و زمانی متوجه بیماری خود می‌گردند که دچار علائم (مثل سردرد، تاری و اختلال دید، درد قفسه سینه، سرگیجه و تنگی نفس به هنگام فعالیت) می‌شوند که در واقع این علایم عوارض فشار خون بالاست، لذا تنها راهی که می‌توان در زمان مناسب به آن پی برد، اندازه‌گیری دوره‌ای و منظم فشار خون به وسیله دستگاه فشارسنج است.

فشار خون بالا در اغلب اوقات علامتی ندارد و بسیاری از مردم برای سالیان زیاد حتی بدون اینکه مطلع باشند مبتلا به این عارصه هستند. فشار خون بالا اگر درمان نشود باعث آسیب به سرخرگ ها و اندام های حیاتی بدن می شود به همین دلیل به آن قاتل خاموش می گویند.

در بیماران مبتلا به دیابت کاهش تولید اکسید نیتریک (NO) می تواند منجر به اختلال عملکرد آندوتلیال شود. ال – آرژنین پیش ساز اکسید نیتریک، به عنوان گشاد کننده عروق عمل می کند، که با این سازوکار می تواند موجب کاهش فشارخون شود. مکمل یاری با ال – آرژنین در این بیماران و در افراد مبتلا به فشارخون می تواند مفید باشد. ولی در افراد مبتلا به پیش دیابت هنوز مطالعه ای صورت نگرفته است. بنابراین پژوهش حاضر به منظور تعیین تاثیر مصرف مکمل یاری ال – آرژنین بر فشارخون سیستولی و دیاستولی در افراد مبتلا به پیش دیابت دارای اضافه وزن انجام شد.

افراد مورد بررسی در این مطالعه ۴۲ فرد مبتلا به پیش دیابت با نمایه توده بدن ۲۵ تا  ۲۹٫۹ کیلوگرم بر مترمربع بودند. افراد مذکور به طور تصادفی به دو گروه تقسیم شدند. گروه دریافت کننده مکمل ال – آرژنین روزانه ۳ گرم قرص ال – آرژنین و گروه دریافت کننده دارونما معادل آن قرص دارونما به مدت ۸ هفته دریافت نمودند. در ابتدا و انتهای دوره از هر دو گروه به صورت ناشتا نمونه گیری خون انجام شد و سطح ال – آرژنین سرم اندازه گیری شد. همچنین، در ابتدا و انتهای مطالعه فشار خون سیستولی و دیاستولی بیماران اندازه گیری شد.

۳۸ نفر مطالعه را به پایان رساندند. در انتهای مطالعه گروه دریافت کننده مکمل آرژنین در مقایسه با گروه دارونما میزان آرژنین سرم بالاتر (P<0.001) و میزان فشارخون سیستولی و دیاستولی پایین تری (P<0.005) داشتند.

مصرف روازنه مکمل ال – آرژنین به مدت دو ماه سبب افزایش سطح ال – آرژنین و کاهش فشارخون سیستولی و دیاستولی در افراد مبتلا به پیش دیابت می شود.

مکمل ماکاویت ام با داشتن ۱۶۰۰ میلی گرم آرژنین منجر به بهبود نعوظ شده.

 

هشدار مصرف:

 

مکمل ماکاویت ام با ۳-۴ ساعت فاصله زمانی از داروهای کاهنده‌ی فشار خون (مانند کاپتوپریل، انالاپریل، لوزارتان، والسارتان، دیلتیازم، آملودیپین، فورزماید و…) مصرف شود.

توصیه می‌شود ماکاویت ام با ۳-۴ ساعت فاصله زمانی از داروهایی که جریان خون به قلب را افزایش می‌دهند (نیتروگلیسرین، ایزوسوربایدها و…) مصرف شود.

این مکمل با ۳-۴ ساعت فاصله زمانی از داروی سیلدنافیل مصرف شود.

ماکاویت ام حداقل با ۲ ساعت فاصله‌ی زمانی از داروهای ضدافسردگی و داروهای رقیق‌کننده خون مصرف شود.

با مصرف مکمل‌های حاوی آرژینین، کاهش پتاسیم و افزایش نیتروژن اوره سرم در بیماران مبتلا به اختلالات کبدی یا کلیوی دیده می‌شود، به همین دلیل این بیماران قبل از مصرف ماکاویت ام با پزشک خود مشورت کنند.

مصرف مکمل ماکاویت ام در بیماران مبتلا به اختلالات تیروئیدی توصیه نمی‌شود.

مصرف ماکاویت ام در بیمارانی که سابقه سکته و یا حمله‌ قلبی دارند، جز با صلاح دید پزشک توصیه نمی‌شود.

 

ویتامین C یا آسکوربیک اسید برای ساخت مواد مهمی از قبیل کلاژن (پروتئین ساختمانی پوست، مو، استخوان و بسیاری از بافت های بدن)، ال- کارنی تین و برخی از مواد شیمیایی که نقش ناقل پیام های عصبی را دارند، مورد نیاز بدن می باشد. وجود این ویتامین برای عملکرد مناسب دستگاه ایمنی ضروری است و بدون وجود آن فرآیند بهبود زخم ها (به دلیل ساخته نشدن کلاژن) اتفاق نمی افتد. ویتامین ث همچنین میزان جذب آهن از روده ها را افزایش می دهد.

ویتامین C در بدن به عنوان آنتی اکسیدان عمل کرده و از سلول ها در برابر آسیب ناشی از مواد شیمیایی مضر موسوم به رادیکال های آزاد محافظت می نماید. رادیکال های آزاد در اثر سوخت وساز درون سلولی، آلودگی هوا، سیگار کشیدن و اشعه ماوراء بنفش به وجود می آیند و این ویتامین می تواند از بدن در برابر آسیب ناشی از این مواد محافظت نماید. ویتامین  Cهمچنین به عملکرد بهتر سایر آنتی اکسیدان ها مانند ویتامین E و A در بدن کمک می کند. اگرچه کمبود شدید ویتامین C امروزه در کشورهای پیشرفته به ندرت اتفاق می افتد، با این حال این کمبود می تواند به بیماری اسکوربوت           (Scurvy)  منجر گردد. از علائم این بیماری می توان به خونریزی های زیر پوستی و مخاطی، عدم بهبود زخم ها، درد مفاصل، خونریزی لثه ها و از دست دادن دندانها اشاره کرد. در مراحل شدیدتر ممکن است بیمار دچار کم خونی گردد و حتی فوت نماید. این بیماری به راحتی با مصرف میوه ها و سبزیجات دارای ویتامین ث درمان می گردد.

با توجه به وفور ویتامین C در بسیاری از سبزیجات و میوه ها، توصیه می شود که این ویتامین حتی الامکان از منابع طبیعی آن تهیه و به صورت تازه مصرف گردد. به عنوان مثال مصرف یک عدد پرتقال متوسط و یا نصف لیوان فلفل شیرین می تواند نیاز کامل روزانه به این ویتامین را تامین نماید. مصرف بیش از مقادیر مورد نیاز روزانه ویتامین C تا حد ۱۸۰۰ تا ۲۰۰۰ میلی گرم معمولا در کوتاه مدت باعث عوارض جانبی نشده و مقادیر اضافی آن از بدن دفع می گردد.

کلاژن در واقع پروتئینی است که فیبرهای سفید پوست، تاندون ها، استخوان ها، غضروف ها و تمام بافت های رابط را تشکیل می دهد. این ترکیب همچنین در مواد ژلاتینی بدن مانند زجاجیه چشم (همان مایع ژله ای مانند و بدون عروق و شفاف کره چشم) نیز وجود دارد. کلاژن ۵ نوع دارد و حدود ۸۰ درصد وزن بافت های رابط را در بر می گیرد.

کلاژن در سرتاسر بدن ما وجود دارد بنابراین لازم است که برای جذب و تولید هر چه بیشتر آن تلاش کنیم. شما می توانید با گنجاندن مواد غذایی زیر میزان این پروتئین ضروری را در بدنتان افزایش دهید.

برای کلاژن سازی هر چه بیشتر با سبزیجات باید به سراغ آن هایی بروید که حاوی میزان زیادی ویتامین C، ویتامین K و آنتی اکسیدان ها هستند. برای این که پوست بدنتان سالم بماند باید سبزیجاتی مانند بروکلی، کلم ها، اسفناج، چغندر، بادمجان و گل کلم در برنامه ی غذایی تان باشد. این مواد غذایی با تولید ویتامین ها و مواد معدنی متعدد و به خصوص ویتامین C به ساخت کلاژن کمک می کنند و مفاصل و پوست را در سلامت بهتری قرار می دهند. یادتان باشد که گوجه فرنگی بیشتری نیز مصرف کنید. چون میزان بالای لیکوپن آن باعث تولید هر چه بیشتر کلاژن می شود.

تحقیقات علمی نشان داده اند که مصرف ویتامین c می تواند خطر ابتلا به انواع سرطان را به طور موثر کاهش دهد. این تاثیر احتمالا از سه طریق اتفاق می افتد: کاهش تولید و یا تشکیل مواد سرطان زا (مانند Nitrosamines)، تنظیم و تقویت سیستم ایمنی در مقابل عوامل سرطان زا (کارسینوژن) و اثر آنتی اکسیدان در برابر رادیکال های آزاد که از عوامل اصلی ایجاد انواع سرطان به شمار می آیند.

ویتامین C همچنین نقش مهمی در پیشگیری از بیماری های قلبی – عروقی و سکته های قلبی و مغزی ایفا می نماید. ویتامین C با اثر آنتی اکسیدان خود جلوی آسیب به دیواره شریان ها و تصلب شرایین (آترواسکلروز) را می گیرد. ویتامین ث همچنین باعث بهبود ترشح ماده ای طبیعی از دیواره رگ ها می شود که در گشاد کردن رگ ها و کاهش فشار خون نقش مهمی دارد.

منبع:

https://ods.od.nih.gov/factsheets/VitaminC-HealthProfessional