منیزیم چهارمین ماده معدنی فراوان در بدن است. منیزیم اساساً در داخل سلول یافت می‌شود که در بیش از سیصد واکنش آنزیمی شناخته شده است، که برای متابولیسم آدنوزین تری فسفات (ATP) بسیار مهم است و واکنش‌های بیوشیمیایی متنوعی را در بدن تنظیم می‌کند. منیزیم برای سنتزDNA ، RNA، تولید مثل و سنتز پروتئین مورد نیاز است. علاوه براین، منیزیم برای تنظیم انقباض عضلانی، فشارخون، متابولیسم انسولین، تحریک‌پذیری قلب، هدایت عصبی عضلانی و بهبود سردردهای میگرنی، سنتز پروتئین، انتقال سیگنال، کنترل قند خون و تنظیم فشارخون ضروری است. برای عملکرد برخی از آنزیم‌های وابسته به منیزیم Na+ / K + -ATPase، هگزوکیناز، کراتین کیناز، پروتئین کیناز و سیکلازها ضروری است. منیزیم همچنین برای عملکرد ساختاری پروتئین‌ها، اسیدهای نوکلئیک یا میتوکندری لازم است. برای سنتز DNA و RNA و برای تولید انرژی هوازی و بی‌هوازی فسفوریلاسیون اکسیداتیو و گلیکولیز یا به‌طور غیرمستقیم به عنوان بخشی از کمپلکس منیزیم ATP یا مستقیماً به عنوان یک فعال‌کننده آنزیم مورد نیاز است.
مهمترین مخزن منیزیم استخوان است (حدود شصت درصد از کل منیزیم بدن)، چهل درصد باقیمانده خارج و درون سلول قرار دارد. دفع منیزیم به طورعمده توسط کلیه تنظیم می‌شود. روزانه حدود صد میلی‌مول در لیتر منیزیم فیلترمی‌شود. میزان کل منیزیم در بدن انسان بیست میلی‌مول بر کیلوگرم از بافت بدون چربی گزارش شده است. به عبارت دیگر، منیزیم کل در بزرگسالان هفتاد کیلوگرم متوسط با بیست درصد (وزنی / وزنی) چربی ~ ۱۰۰۰ تا ۱۱۲۰ میلی مول یا ۲۴ ~ گرم است.
منیزیم یک الکترولیت ضروری برای موجودات زنده است. مسمومیت با منیزیم نادر است. کمبود منیزیم با انواع بیماری‌ها در ارتباط است. در انسان، کمبود منیزیم با بیماری‌های قلبی عروقی همراه است، به عنوان مثال، فشار خون بالا، پره اکلامپسی، آریتمی، نارسایی قلبی. تصلب شرایین، دیابت شیرین و سندرم متابولیک اغلب در انسان‌های کم منیزیم رخ می‌دهد. علاوه بر این، علائم عصبی در بیماران مبتلا به کمبود منیزیم تقویت می‌شود. مصرف مکمل منیزیم در این بیماران در بیشتر موارد می‌تواند مفید باشد. مقادیر کم منیزیم با تعدادی از بیماری‌های مزمن و التهابی مانند بیماری آلزایمر، آسم نیز مرتبط است.
عدم تعادل در سطح منیزیم در درجه اول هیپومنیزمی که بیشتر از هایپرمنیزمی مشاهده می‌شود ممکن است منجر به اختلالات عصبی عضلانی، قلبی یا عصبی شود. بر اساس عملکردهای منیزیم در بدن انسان، نقش مهمی در پیشگیری و درمان بسیاری از بیماری‌ها دارد. سطح پایین منیزیم با تعدادی از بیماری‌های مزمن مانند بیماری آلزایمر، مقاومت به انسولین و دیابت نوع دو، فشار خون بالا، بیماری‌های قلبی-عروقی (به عنوان مثال، سکته مغزی)، سردردهای میگرنی و اختلال بیش فعالی با کمبود توجه (ADHD) همراه است.
منیزیم در کنار سدیم، پتاسیم و کلسیم یک الکترولیت مهم برای متابولیسم انسان است. حدود ۹۹٪ کل منیزیم بدن در استخوان، عضلات و بافت نرم غیر عضلانی قرار دارد. تقریباً ۵۰٪ ۶۰٪ منیزیم به عنوان جایگزین کننده‌های سطح ماده معدنی هیدروکسی آپاتیت استخوان قرار دارد. بیشتر منیزیم باقیمانده در عضله اسکلتی و بافت نرم وجود دارد. محتوای منیزیم استخوان با افزایش سن کاهش می‌یابد و منیزیم ذخیره شده از این طریق در طی محرومیت از منیزیم کاملاً قابل دسترسی نیست.
در سال ۱۹۹۷، هیئت غذایی و تغذیه (FNB) از انستیتوی پزشکی، بر اساس نتایج مطالعات تعادل کنترل شده، منابع مرجع غذایی RDA) ) را برای منیزیم افزایش داده است. RDA جدید از هشتاد میلیگرم در روز برای کودکان یک تا سه ساله تا صد و سی میلی گرم در روز برای کودکان چهار تا هشت ساله است. برای مردان مسن، RDA برای منیزیم از دویست و چهل میلی گرم در روز (دامنه ، سن نه تا سیزده سال) و برای مردان سی و یک تا هفتاد سال به بالا به چهارصد و بیست میلیگرم در روز افزایش می‌یابد. برای خانم‌ها، RDA برای منیزیم از دویست و چهل میلی گرم در روز (نه تا سیزده سال) تا سی صد و شصت میلی گرم در روز برای خانم‌های چهاده تا هجده ساله است. RDA برای زنان سی و یک تا هفتاد سال به بالا سیصد و بیست میلی گرم در روز است.
